Ένα στίχο παντογνώστη αφηγητή ονειρεύομαι με εσωτερική εστίαση συν πλην ουσίας: αίφνης ονειροδίαιτο δυο κατά λέξη δισταγμών μηδέν εις το πηλίκον υψικαμίνου σώματος με το στιχοπουκάμισο μυριάδων «μνήσθητι» σμαράγδι είλωτα υπερρεαλισμού…(ΠΑΡΟΔΟΣ στην ποιητική συλλογή Τάσου Κάρτα «inMEDIASresΙωβηλάιο e-Ρέμβης»)
Οι λέξειςμέσα στο ποίημα, εικόνες σκέψεων και συναισθημάτων είναι καιοι εικόνεςπου τις έντυσαν,λαβύρινθος επιθυμίας λέξεων«για πράγματα που αρχίζουν να συμβαίνουν» ερήμην, λαιστρυγόνες κύκλωπες δηλαδή, onlineστα έγκατα κτερίσματα της Ρέμβης του P.C. μου που, βάρδα φουρνέλο, δαγκώνουν τα όνειρα στις ρώγες μιας λέξης που πάντα ρει… Έτσι αρχίζουν να συμβαίνουνπερίακτοι συμβολισμοίαείφυλλων γυναικών!
-1-
Γυναίκα σε στάση φαύλης αναμονής άκρατη ποζάρει στη δίνη της παρομοίωσής της
όλα ήταν ριγμένα στο μεγάλο πιθάρι της φαντασίας:
προθέσεις ερασιτέχνη φωτογράφου
με εσωτερικές διαθέσεις χίλιες και μια νύχτες
δρομολόγια επιθυμιών αεί και νυν
μ’ επιστροφή από το ζουμ
όπου δαγκώνει τα όνειρα στις ρώγες:
ναύλος για τη λινή κοιτίδα της κυριολεξίας,
επίνειο του τμήματος μεταγωγών των στίχων
και από την έξω τη μεριά
γυναίκα σε στάση φαύλης αναμονής
άκρατη ποζάρει στη δίνη της παρομοίωσής της
προθέσεις ερασιτέχνη φωτογράφου
με εσωτερικές διαθέσεις χίλιες και μια νύχτες
δρομολόγια επιθυμιών αεί και νυν
μ’ επιστροφή από το ζουμ
όπου δαγκώνει τα όνειρα στις ρώγες:
ναύλος για τη λινή κοιτίδα της κυριολεξίας,
επίνειο του τμήματος μεταγωγών των στίχων
και από την έξω τη μεριά
γυναίκα σε στάση φαύλης αναμονής
άκρατη ποζάρει στη δίνη της παρομοίωσής της
καθώς από το διερχόμενο ανοιχτό παράθυρο
ξεπροβάλλει προσεχώς
σαν το κυρίως θέμα
ειδυλλιακό τοπίο νεκρής φύσης
που με τους σταλακτίτες επικεφαλής
σεληνιάζεται ανερμάτιστα
με κιβωτό χρωμάτων
ξεπροβάλλει προσεχώς
σαν το κυρίως θέμα
ειδυλλιακό τοπίο νεκρής φύσης
που με τους σταλακτίτες επικεφαλής
σεληνιάζεται ανερμάτιστα
με κιβωτό χρωμάτων
-2-
Δυο σύννεφα του χθεσινού λυγμού λικνίζονται στον ολογάλανο βυθό της κόρης των ματιών της
το θέμα ήταν η αδημονία των χρωμάτων
εφησυχασμένο ασπρόμαυρο γυμνών κορμιών
οριζοντίως και καθέτως υποψίες μοβ
στιχομυθίες χειλικές μπορντό
που ονειρεύονται την ηχώ της μοναξιάς τους
με υπαινιγμούς της Αλεξάνδρειας που χάνεται
όνειρα που ονειρεύονται την ηχώ της μοναξιά τους
καλός αγωγός γυμνού διλήμματος:
δίχα στεναγμών, περί κάλλους
περίακτοι συμβολισμοί με νήπιους πυρετούς
μέσα συθέμελης ζωής μετείκασμα θνητό
μικρό πράσινο επίνειο επιούσιας ομοιοκαταληξίας
ούρλιαξε σαν έτοιμο από καιρό
της λαγνείας σου τον τελευτώντα ρεμβασμό
κύκνειοι κάλυκες αείφυλλων γυναικών
στα έγκατα κτερίσματα της ρέμβης του P.C. μου
-5-
Ποια ηδονή του ιμπρεσιονισμού ασπρόμαυρου τοπίου, σε ποιον ιστό του μέλλοντος σκύβαλο παραλήρημα
μόνος έμεινα με το μαχαίρι και τη νύχτα
γύρω από μια σκιά υδροχόου άνοιξης
μέχρι το πετσί της μοναξιάς της κόμοδης
ποια ηδονή του ιμπρεσιονισμού ασπρόμαυρου τοπίου;
σε ποιον ιστό του μέλλοντος σκύβαλο παραλήρημα;
τι με φιλεύει η αναμονή που έχω κλωσήσει;
κεραυνοβόλα σύμπτωση έρωτα και πηλού…
εκ των υστέρων
εισβάλλουνε σε φόντο μπλάβο μυθικό
γαλάζιοι πόθοι με την περαστική ματαιοδοξία τους
πείσματα νηπενθή στη μισάνοιχτη ρέμβη τους,
-6-
Ήρθες σαν μικρή πράσινη καταιγίδα άνοιξες διάπλατα τα πόδια κραδαίνοντας τρυφερά ξεσπάσματα λέξεων
μαινάδα αμέτρητες φορές και ποίημα μια
ψύλλος στ’ άχυρα συμφραζόμενα
απ’ τη σκοπιά της ερμαφρόδιτης φαντασίας των ποιητών
απ’ το ένα σου το αυτί
φωνήεντα γκρενά
απ’ το άλλο μου τα’ αυτί
προσήκον κόκκινο ανοιχτό
ανάσκελα προσήκει
τα επιρρήματά μου δεικτικές ομοβροντίες
οι μετοχές σου μέλλον τροπικό
χρώματα δισταγμοί συνηρημένοι
συν Αθηνά κι άλλες παρωπίδες «δήθεν»
σε μαύρο φιλμ βουβό………………
-7-
Με καραβιές εξώφυλλου τρέχοντος ερωτισμού εν ριπή οργασμού σε δίψασα ξανθό κρασί
όποιος μπαίνει στο μίσχο του ποιήματος
υγρός και θρύψαλο βαθύς και εύοσμος
γυμνός μες την αχλή του
θα φτάσει στο σμαράγδι του υο υπονοούμενο-
με καραβιές εξώφυλλου τρέχοντος ερωτισμού
εν ριπή οργασμού σε χόρτασα ξανθό κρασί
αίρων μεσίστιες ερωτήσεις
αμφίστομο ερήμην πάντα
χρυσόμαλλο σπαθί ασπόνδου φόβου-
πέρα βρέχει scrabbleνοημάτων μονόλογων
Χρυσηίδες στίχων συμπληγάδες λίμπιντο
Λαιστρυγόνες κύκλωπες onlineστο P.C. μου
μέτρον επιούσιον που πάντα ρει……..
δεύτε πολύπλαγκτον σπασμό
λαξευμένο πολύτροπα
σε φλοίσβο αυτοσαρκασμού
-8-
Στα συμφραζόμενα χρυσής ανταύγειας ονείρου μικρό άσπρο πανί πόθου σεργιανιζει
φυσάει ομηρική αυγή στο ροδοπέταλο ποίημα
καρτερία κόκκινο κοράλλι
αμφιβολία δρυοκολάπτης κυκλάμινου
δροσοσταλιά κόκκινης κλωστής
στην ανέμη της φαντασίας των ποιητών
πλην ο αφαλός της μοναξιάς υποτελούς αιδοίου
ομοιοπαθητική αναμόχλευση
εκείνης της κόκκινης πεταλούδας των αγρών
με τα φτερά της καστανιέτες
στο χορό των λουλουδιών
θα κυκλοφορήσω στα χέρια σου λευκός;
οι παλάμες μου θα γιομίσουν άστρα;
το πράσινο φως της πιο μακρινής κατάφασης αργεί;
σιωπή και ποίηση εικόνες χιαστί
στα συμφραζόμενα χρυσής ανταύγειας ονείρου
μικρό άσπρο πανί πόθου σεργιανίζει
-10-
Τύπος των ήλων από μυριάδες ιαχές σιωπής χρυσαλιφούρφουρης
έρχεσαι από μακρινούς ορίζοντες
περνάς και χάνεσαι στην ανατολή
κάποτε θα σταθείς
και θα κλέψω τη δίνη του ίσκιου σου-
ρίμα υποταγμένη
στη μεταφυσική αφανούς γεωμετρίας στίχων,
φτεροδύναμες σπονδές
νεύοντας «εις πέδον κάρα»
στα διάσελα του ιάμβου
σ’ αυτό ή σ’ άλλο ποίημα
επτά πλέθρα
έπιασε πέφτοντας ο στίχος:
θα χαθούν επιθυμίες σε μια γκρίζα χασμωδία;
πείσματα νηπενθή
στην πλανόδια ομορφιά των κρίνων
περιούσια κατακλείδα
που η αναμονή έχει σμιλέψει
«έρως ανίκατε μάχαν» σε κηνυγούν
ερινύες συνήθειας
στη γαλάζια υδατογραφία
-11-
Μας χωρίζουν άμαχες λέξεις εκατομμύρια έτη φωτός ετοιμόρροπή σιωπή, εύφημη χρεία στιχάκια αλληλέγγυα στην ποιητική τους αναδίπλωση
στιγμές με τη λάμψη της αστραπής
αιώνες με τη σφοδρότητα της καταιγίδας
άπω βούκινο ερημίας έσω
με υποτάσσει η πεμπτουσία των ανατροπών
με διαπερνάει σειρήνα Φαντασίας και Λόγου
ποιήματα μηρυκάζουν άλλα ποιήματα,
γραμμική άβατων στίχων
στ’ άδυτο περιθώριο άλλων στίχων προτρέχει
κύκνειοι κάλυκες οργασμού
λάμνουν τη μεροληψία τους
εις τι θεαθήναι των λέξεων
πόθος αναστενάρης μέσα σ’ άλλους πόθους
που κάπως ξέρει από μελαγχολία
[από μηχανής ΘΕΟΙ λέξεων από την ανέκδοτη e-συλλογή του Τάσου Κάρτα ΙΩΒΗΛΑΙΟ ε-ΡΕΜΒΗΣ (έρμαιο επέκεινα λερναίας εμμονής): Τόσα χρόνια μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια, γράφω και ξαναγράφω αυτό τον Φαύλο Δούρειο στίχο, λευκή και απρόσιτη παρομοίωση στ' αναφορικό φεγγαρόφωτο, απλή σκέψη πτερόεντος λόγου άμεμπτων συμβολισμών ΕΠΙΟΥΣΙΑΣ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑΣ, Νόστιμον ήμαρ για την Κολχίδα της Ποίησης, όπου αυτοσαρκάζοντας τον αδιέξοδο ποιητικό μου οίστρο, δολώνω μ’ άδειους στίχους αγκίστρια μεταξένιων συνειρμών μήπως και πιάσω μεστή τη διάθεσή σου για ονειροπολήσεις (όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει λυρισμό κι ωραία λόγια. Ένας στίχος που είναι να βγει… να κρυφτούμε πίσω απ’ τις εικόνες των λέξεων του.).
Χρυσόμαλλο Ιωβηλαίο e-Ρέμβης Δούρειος Ίππος για την άλωση των Λέξεων την 3η μέρα κατά τας γραφάς από μηχανής Θεών: διπλό ΚΛΙΚ, λοιπόν, στη μηχανή αναζήτησης των λέξεων του Ποιήματος (για την ανάγνωση όλης της συλλογής κλικ στην παρακάτω αποστροφή):
