ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ: με τα φρένα σπασμένα
Όπως τότε που, σε μια αγχωτική ευθεία επάνω, πανικοβλήθηκα και αντί για γλυκό φρενάκι και φλας δεξιά πήγα και κόλλησα το πόδι μου στο γκάζι. Αποτέλεσμα; Τρία δόντια, ένα γόνατο και ενάμισι πλευρό. Τι λες κι εσύ, γιατρέ μου; Θα τη βγάλω τόσο φτηνά και μετά τις εκλογές;
Να, όλο κάτι τέτοια φιλοσοφικά ερωτήματα μου περνάνε από το μυαλό, όσο πλησιάζει η ημέρα και μειώνεται η απόσταση μεταξύ εμού και της κολόνας της ΔΕΗ.
Κι αν τα έχουμε υπολογίσει λάθος; Αν τα φέρει έτσι η κατάρα και τελικά υπάρχει μετά θάνατον ζωή; Πώς θα τα περνάμε τότε;
Θα μιλάμε άραγε με τους φίλους μας στο φέισμπουκ και στο τηλέφωνο; Θα διαβάζουμε βιβλία; Θα οργανώνουμε καμιά απόδραση, καμιά εκδρομή, κάνα θέατρο, κάνα σινεμαδάκι; Θα ανεβάζουμε τα μάλλινα και θα κατεβάζουμε τα καλοκαιρινά; Θα έχουν κανένα νόημα οι προσωπικές ρήξεις ή τζάμπα ο κόπος; Θα ξαναδώ άραγε την Αστυπάλαια, κι αν τη δω, τι θα της πω; Τι σημάδια του κορμιού θα της δώσω να με αναγνωρίσει - έτσι όπως κατάντησα -, ότι είμαι εγώ η περσινή και η προπέρσινη; Θα με κλωσσήσει όπως άλλοτε ή θα με πιάσει με το ράμφος της και θα με πετάξει πέρα, όπως κάνει η κότα στο τζούφιο αυγό;
Η πόλη, πώς θα είναι η πόλη; Η συντηρητική μου διαδρομή σπίτι - δουλειά, δουλειά - σπίτι θα είναι το ίδιο ανακουφιστικά βαρετή και προβλέψιμη ή θα 'χει γίνει σαν την κολόνα της ΔΕΗ που σας περιέγραψα παραπάνω; Φυγή προς τα μπρος, σου λέει ο άλλος…
Πηγή: Ρούλα Γεωργακοπούλου ΤΑ ΝΕΑΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ 28-04-2012
Μασαλάχ… οι αναρτήσεις της ΑΛΧΗΜΕΙΑΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΜΟΥ (το ελάχιστο μέτρο να σε ψάχνω όχι να σε βρω)
συνεχίζονται στο ιστολόγιο ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ στον πηγαιμό για την Κολχίδα της Ποίησης μια φεγγαροντυμένη προσμονή ελάνθανε…
