Να χρησιμοποιείτε μόνο λέξεις κλειδιά που ανοίγουν ερμάρια ντουλάπια συρτάρια σεντούκια κουτιά γραφεία κονσόλες βιβλιοθήκες ψυχές προοπτικές που ανοίγουν ανοίγματα στους τοίχους που ανοίγουν διάπλατα πόρτες παράθυρα που ανοίγουν κλειστά μυαλά και γραμματοκιβώτια που ανοίγουν διαθήκες υποθέσεις μητρώα χρηματοκιβώτια (με οξυγόνο) και κρεβατοκάμαρες όπου κοιμάται κάποια ύπαρξη περιπόθητη με αντικλείδια… Κι έμεινε μες στο χωράφι μόνη μια κρυφή καταπακτή που άμα την ανοίξεις βγαίνει το σκοτάδι του μυαλού που αχόρταγο καταβροχθίζει κάθε λέξη που γεννάω
Τίποτα δεν μας εμποδίζει να βεβαιωθούμε αν είναι πραγματική η θάλασσα που σπαράζει πάνω στα βράχια σαν γυναίκα αλυσοδεμένη στη στεριά. Όμως πρέπει πρώτα να χαράξουμε στην πέτρα ένα χαμόγελο, ν’ ανάψουμε στους στίχους μερικές μεγάλες φωτιές όπως το απαιτούν οι συνήθειες των ναυαγών και η φαντασία των ποιητών. Για του λόγου το αληθές…
Λέξεις - Γυναίκες (από το βιβλίο του Νάνου Βαλαωρίτη ΜΕΡΙΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, Θεμέλιο 1982)
Να χρησιμοποιείτε μόνο λέξειςπου απειλούν παλάτια
κουτιά με κονσέρβες της μνήμης
παλιά φανταστικά καλύβια των παραμυθιών και των διηγήσεων
λέξειςπου ανοίγουνσπηλιές,
που ανοίγουνπαρακαταθήκες αιώνων κι οπωροπωλεία
τάφους και κρυψώνες
λέξειςπου με το διπλό και τρίδιπλό τους νόημα
καταπλήσσουν απελπίζουν μπερδεύουν,
μαγεύουνκαι προκαλούν την αγανάκτηση στους ανίδεους
και την απέραντη ευτυχία σε όσους γνωρίζουν
λέξειςμάνταλα μαντέμια και ματσούκια,
λέξειςγρανάζια, λέξεις ψηφιδωτά,
λέξειςανεμόσκαλες λέξεις χαρταετοί,
λέξειςδιαλέξεις,
λέξειςγυναικείες λέξειςφαντάσματα
λέξειςμεζέδες μπαξέδες μενεξέδες και αμανέδες
λέξειςορτύκια λέξειςορμητήρια και παροράματα
λέξειςσταυρόλεξα.
Μόνο τέτοιες λέξειςκαι όχι άλλες να χρησιμοποιείτε
λέξειςκεριά λέξειςφανάρια και φαρμάκια
λέξειςκρεβάτια
λέξειςκολόνες λέξειςμπαμπάκια από χαρτόνι
λέξειςμπαλόνια λέξειςκυδώνια λέξειςσαγόνια
λέξειςσαλόνια λέξειςπαγόνια λέξειςχρόνια
λέξειςστόμια,
λέξεις, λέξεις και λέξειςχελιδόνια!
Σπασμένος καθρέπτης εφτά χρόνια γρουσουζιά
λέξεις γυναίκες, λέξεις γυναίκες,
η γυναίκα γνώση,
η γυναίκα προμετωπίδα στο εξώφυλλο ενός βιβλίου ανεύρετου,
η γυναίκα σάλπισμα για να πέσουν τα τείχη της ακοής
όπου τρώνε όπου μασουλάνε τα λόγια τους
σαν τα φύλλα των περιβολιών
οι παράτολμοι απομυζητές της ανίας
οι ύποπτοι που τριγυρίζουν κι οσφραίνονται
γύρω από μια απλή συνουσία το αίμα της καρδιάς τους
και που μαλάζοντάς το όπως ο χαμαιλέων
τ’ ανασηκώνουν μέσα στα χόρτα για να λάμψει πάνω στην τελευταία αχτίδα του ήλιου
η κεφαλή μιαςλέξηςΜΕΔΟΥΣΑΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΤΗ ΔΟΥΝΕ
Κάθε λέξη που γεννάω (από τη συλλογή ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ, Νεφέλη 1984)
Κάθε λέξη που γεννάω – μπαμ μπαμ
Καταβροχθίζεται διαμιάς-
Από μια καταπαχτή-
Στο πάτωμα ενός σπιτιού-
Που το χτίσαμε χωρίς καμιά-
Χειρωνακτική δουλειά-
Δυο νοματαίοι με γυαλιά-
Ένας ψηλός κι ένας κοντός-
Με μπλουζάκι και με γραβατίτσα-
Παίζοντας δυο μπαγλαμάδες-
Και νάσου κι έρχονται από ψηλά-
Δυο άγγελοι με φλογέρα-
Σπαθιά που κυματίζουνε-
Και χωρίς καμιά χειρονομία-
Βάζουνε φωτιά στο σπίτι-
Που το ’χτισαν τα δυο παιδιά-
Κι έμεινε μες το χωράφι μόνη-
Μια κρυφή καταπαχτή-
Που άμα ανοίξεις βγαίνει-
Το σκοτάδι του μυαλού
Που αχόρταγο καταβροχθίζει=
Κάθε λέξη που γεννάω – ντουγρού.
Ξεθωριασμένο καλοκαίρι από κορσέδες (από τη συλλογή ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ, Νεφέλη 1984)
Με αγκαλιά τον Σαίξπηρ-
Δεν ήξερε τι στη μέση του κάμπου κάποτε μια γλυκιά συνουσία
Έρως με την αυγή στ’ αρχοντικό, μια λάμπα που σβήνει μεσάνυχτα κιόλας
Μια συνάντηση μύτη με μύτη τ’ όργανό της τρίβεται στο δικό μου
Οι δυο προεξοχές δίνουν σημασία η μία στην άλλη
Δεν υπάρχει συναλλαγή όταν συνευρίσκονται
Σε διαφορετικές στάσεις δυο όργανα παρόμοια
Αμοιβαία συναίσθηση χωρίς συναισθήματα
Ανεξάρτητα από τον άνθρωπο, απ’ την τριβή και το τρίψιμο
Το καθημερινό συναισθάνονται, ζούνε μια ζωή χαμηλή μες στα φύκια των κατωτέρων οργάνων
Δίνουν λαβή σ’ ό,τι πρέπει, σ’ ό,τι νομίζουν χρήσιμο
Μια οργάνωση γύρω απ’ τον οργασμό του οργώματος
Αργοπορούν επίτηδες να παρατείνουν την αίσθηση, γέρνουν ταλαντεύονται σείονται
Κόβουν μ’ ένα γυαλιστερό μαχαίρι, μια γωνιά ακαλαίσθητη που εξέχει
Το χέρι παίζει ρόλο μεσάζοντα, δεν ήξερε τι στη μέση σκοτάδι
Κάποτε μια γλυκά συνουσία, Συνευρίσκονται η μία με την άλλη
Η λαβή του οργάνου μια λήψη, μετάληψη στη θήκη του ενός και του άλλου
Επίτηδες μακριά με πλησιάζουν, τα χείλια της ελαφρά εφαρμόζουν
Εφάπτονται στα δικά μου –ηλεκτρισμός, μια σπίθα φωτίζει την κάμαρα
Ο πομπός που γίνεται δέκτης, στο λιπαρό της λαγούμι τρυπώνει
Εφαρμόζει στενά στο δικό του, χειμώνα καλοκαίρι καμιά αλλαγή
Στην παγωμένη έκφραση των προσώπων, ξεθωριασμένο χαλί στο τζαμί
Για να κάτσει επάνω ημίγυμνη
Στο πρώτο πλάνο παίζουμε πιάνο με πιάνεις σε πιάνω πιανόμαστε
Ο ένας στο δίχτυα του άλλου κι όπου σε βρίσκω σε χάνω
Χώνομαι μες στο θάμνο όπου κρύβεται μια οπή
Εκεί μέσα κάνω κουπί σε μια υπόγεια σπηλιά στην καρδιά της λιπόσαρκης θάλασσας
[επιλογές λέξεων από ποιητικές συλλογές του Νάνου Βαλαωρίτη, που αύριο, καβάλα σε μια ωκεανίδα, θα βγούνε ποιήματα έτοιμα στις δενδροφυτεμένες μεριές της οικουμένης. Γιατί, όταν φανεί πια η θάλασσα, τίποτα δεν μας εμποδίζει να βεβαιωθούμε αν είναι πραγματική, τις νύχτες που το πέλαγος ροχαλίζει σαν άνθρωπος που βλέπει εφιάλτες]
Συγκοινωνούντα άλλα (ιστο)ΛΟΓΙΑ ν’ αγαπιόμαστε με «τινάγματα του μέσα βίου έξω» (με ΚΛΙΚ εδώ): Πινακωτή-πινακωτή έλα στις πίσω μου σελίδες
