Είμαι ένα ΠΟΙΗΜΑ. ΚΟΚΚΙΝΟ, αίμα που κυλάει στις φλέβες. ΓΑΛΑΖΙΟ, θάλασσα που χτυπάει στα βράχια. Μια πινελιά ΚΙΤΡΙΝΟ, φεγγάρι που χλωμιάζει υπό το φως των αστεριών. Όσες φορές και να με γράφεις με χρώμα, ποτέ ίδια. Πάντοτε διαφορετική στο πέρασμα του χρόνου...
ΑΡΧΑΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
Μαρμαρωμένο τώρα άγαλμα.
Χρόνος σε προσπέρασε πετώντας.
Αγέρας ήσουν, τώρα σου έκλεψε την πνοή.
Το βήμα σου σήμα κατατεθέν της Δύναμης σου
στα σoκάκια της Πόλης ηχούσε.
Τώρα μαρμαρωμένο βήμα.
Ο μανδύας της φωτιάς σου κάηκε.
Νίκησες για να χάσεις ή έχασες για να νικήσεις;
Κόκκινη λάβα έτοιμη να ξεχυθεί.
Θα νικήσεις;
Χρόνος σε προσπέρασε πετώντας.
Αγέρας ήσουν, τώρα σου έκλεψε την πνοή.
Το βήμα σου σήμα κατατεθέν της Δύναμης σου
στα σoκάκια της Πόλης ηχούσε.
Τώρα μαρμαρωμένο βήμα.
Ο μανδύας της φωτιάς σου κάηκε.
Νίκησες για να χάσεις ή έχασες για να νικήσεις;
Κόκκινη λάβα έτοιμη να ξεχυθεί.
Θα νικήσεις;
ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΓΥΝΑΙΚΑ
Mυστήριο κυλάει η Ζωή, μας παρασύρει μες στις βαθιές Σπηλιές της.
Από το Φως της Γέννησης γλιστράμε στους σκοτεινούς της λαβυρίνθους.
Χτυπάμε πόρτες, ανοίγουν παράθυρα.
Χτυπάμε πόρτες με τον αντίλαλο γυρνάμε.
Με το λυχνάρι της Ζωής αναζητάμε και το φυτίλι μας, μέρα με την μέρα φθήνει.
Μέσα μας ένα Παιδί κατοικεί που τις φτερούγες ανοίγει.
Είναι το Παιδί που ξεχάσαμε των Πρώτων μας των χρόνων λουσμένο μες στο Φως.
Κρύβει διττό του εαυτό που πέθανε από Συνήθεια και αυτόν που ζει μέσα στα Παραμύθια.
Αναζητά με τίμημα το αίμα το χυμένο από πληγές που φόρεσε στο Σπήλαιο Μυστηρίου.
Στα σκαλοπάτια του Ποτέ, σκοντάφτει στο Εδώ..
Πίσω από κουκούλα μαγική Μεταμόρφωση Κόσμου περιμένει.
Γιατί η Ζωή είναι Μυστήριο, είναι Γυναίκα,
Μυστήριο άλυτο, στην Ζωή δοσμένη, ξέρει να την διαβαίνει,
τον Χρόνο να μαγεύει,στην γωνιά σε περιμένει,
εκεί που το λυχνάρι με σινιάλο σου απλώνει.
Γυναίκα είναι μες στα μυστήρια Zωή υφαίνει.
Από το Φως της Γέννησης γλιστράμε στους σκοτεινούς της λαβυρίνθους.
Χτυπάμε πόρτες, ανοίγουν παράθυρα.
Χτυπάμε πόρτες με τον αντίλαλο γυρνάμε.
Με το λυχνάρι της Ζωής αναζητάμε και το φυτίλι μας, μέρα με την μέρα φθήνει.
Μέσα μας ένα Παιδί κατοικεί που τις φτερούγες ανοίγει.
Είναι το Παιδί που ξεχάσαμε των Πρώτων μας των χρόνων λουσμένο μες στο Φως.
Κρύβει διττό του εαυτό που πέθανε από Συνήθεια και αυτόν που ζει μέσα στα Παραμύθια.
Αναζητά με τίμημα το αίμα το χυμένο από πληγές που φόρεσε στο Σπήλαιο Μυστηρίου.
Στα σκαλοπάτια του Ποτέ, σκοντάφτει στο Εδώ..
Πίσω από κουκούλα μαγική Μεταμόρφωση Κόσμου περιμένει.
Γιατί η Ζωή είναι Μυστήριο, είναι Γυναίκα,
Μυστήριο άλυτο, στην Ζωή δοσμένη, ξέρει να την διαβαίνει,
τον Χρόνο να μαγεύει,στην γωνιά σε περιμένει,
εκεί που το λυχνάρι με σινιάλο σου απλώνει.
Γυναίκα είναι μες στα μυστήρια Zωή υφαίνει.
http://youtu.be/AVwrSq5S9CQ