Αδυνατώ να δώσω σχήμα- Πρόσωπο σ’ αυτό το ποίημα Που αρχίζει η σημασία του- Που τελειώνει το νόημά του;
Αυτή η σαρκώδης ανάπτυξη Ενός δίφθογγου ήλιου
Υποβάλλει μέσα μου Ένα είδος μεγαλείου-
Μεταξωτού λουλουδιού Του χινοπώρου
Υποβάλλει μέσα μου Ένα είδος μεγαλείου-
Μεταξωτού λουλουδιού Του χινοπώρου
Στίχο στίχο επαναλαμβάνεται η απελπισία
Τυλιγμένος μες στο άγραφο ποίημα
Όπως μέσα σε φοδραρισμένο πανωφόρι
[Αν το ποίημα υπήρχε- θα έπρεπε να το ξεφορτωθούμε]
Τυλιγμένος μες στο άγραφο ποίημα
Όπως μέσα σε φοδραρισμένο πανωφόρι
[Αν το ποίημα υπήρχε- θα έπρεπε να το ξεφορτωθούμε]
Μα εδώ που φτάσαμε Με κόπους θανάσιμους
Με φωνές δανεικές Σε ασύνορα μελανιασμένα μέλη
Με φωνές δανεικές Σε ασύνορα μελανιασμένα μέλη
Μα ποια να ’ναι η λέξη εδώ; Μακριά απ’ την ποίηση-
Πως να το πω;
Πως να το πω;
Ο άνθρωπος μόνος διαλύεται Μες στο σκοτάδι Μαρτυρικά
Στην άλλη πλευρά Του αυνανισμού
Προ του ποτηρίου Πορευθέντες μαθητεύσατε
Ποια να ’ναι η λέξη Εδώ;
Σ’ ένα όνειρο Σ’ ένα όνειρο Δίχως αγωνία Δίχως θεούς_
Στην άλλη πλευρά Του αυνανισμού
Προ του ποτηρίου Πορευθέντες μαθητεύσατε
Ποια να ’ναι η λέξη Εδώ;
Σ’ ένα όνειρο Σ’ ένα όνειρο Δίχως αγωνία Δίχως θεούς_
[ΠΗΓΗ: Γιώργος Αλισάνογλου, Σ’ ένα όνειρο δίχως θεούς, Τεθλασμένη Ψηφιακή Βιβλιοθήκη: http://bibliotheque.gr/ ]
Ένα ποίημα που κόσμος δεν θα διαβάσει...
Σκεφτόμουν όλη νύχτα
την υπόθεση του ποιήματος αυτού.
Μα πιστεύω δεν είναι αυτό
ακριβώς που ο κόσμος θέλει
να διαβάσει...
Θα μπορούσα να προχωρήσω
μα βλέπετε δεν είναι πια
στη μόδα να ελπίζεις
σε ξωτικά και οπτασίες
που θα φτιάξουνε τα όνειρά μας
Μαζικές εκτελέσεις
στο σπίτι μας δίπλα, άδειες λέξεις
στον εκδικητικό αέρα,
όρκοι που δεν χωράνε στη γη
που ετοιμάζεται να εκραγεί
από θύματα της ύλης
«αθώους» εκπορνευτές της σάρκας,
άστεγους που κοιμούνται κάτω
από τα όνειρα που στάζουνε ντροπή,
σκέψεις που χάνονται στο σκοτάδι,
αδέσποτα σκυλιά που φαντάζουν γραφικά
κάτω από τα πλαστικοποιημένα φωτάκια νέον,
αμέτρητες κεραίες στις γκρίζες ταράτσες
που η κάθε μια εκπέμπει στον αέρα
το ξεχωριστό «σήριαλ» κάθε σπιτιού,
και τόσα άλλα που δε γράφονται
γιατί δεν τα χωράει το λίγο του κόσμου.
η αιτία αυτού του ποιήματος
μπορεί να μην έχει καν σημασία
αφού το έντυπο που το φιλοξενεί
θα γίνει σε λίγο ανακυκλώσιμο χαρτί
ή ίσως σπίρτο, οδοντογλυφίδα,
όμως ευχαριστώ τον Γιώργο Χειμωνά
που μου θυμίζει το τι απόμεινε μέσα στην ψυχή.
Δεν σκέφτηκα κάποιο τέλος για το ποίημα αυτό,
αφού τίποτα δε θ' άλλαζε την κυρίαρχη κατάσταση...
Όμως ας μην κλαίμε για πράγματα παραμελημένα
... έτσι κι αλλιώς, για όλους υπάρχει μια θέση
στον ουρανό.
Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001
Σκεφτόμουν όλη νύχτα
την υπόθεση του ποιήματος αυτού.
Μα πιστεύω δεν είναι αυτό
ακριβώς που ο κόσμος θέλει
να διαβάσει...
Θα μπορούσα να προχωρήσω
μα βλέπετε δεν είναι πια
στη μόδα να ελπίζεις
σε ξωτικά και οπτασίες
που θα φτιάξουνε τα όνειρά μας
Μαζικές εκτελέσεις
στο σπίτι μας δίπλα, άδειες λέξεις
στον εκδικητικό αέρα,
όρκοι που δεν χωράνε στη γη
που ετοιμάζεται να εκραγεί
από θύματα της ύλης
«αθώους» εκπορνευτές της σάρκας,
άστεγους που κοιμούνται κάτω
από τα όνειρα που στάζουνε ντροπή,
σκέψεις που χάνονται στο σκοτάδι,
αδέσποτα σκυλιά που φαντάζουν γραφικά
κάτω από τα πλαστικοποιημένα φωτάκια νέον,
αμέτρητες κεραίες στις γκρίζες ταράτσες
που η κάθε μια εκπέμπει στον αέρα
το ξεχωριστό «σήριαλ» κάθε σπιτιού,
και τόσα άλλα που δε γράφονται
γιατί δεν τα χωράει το λίγο του κόσμου.
η αιτία αυτού του ποιήματος
μπορεί να μην έχει καν σημασία
αφού το έντυπο που το φιλοξενεί
θα γίνει σε λίγο ανακυκλώσιμο χαρτί
ή ίσως σπίρτο, οδοντογλυφίδα,
όμως ευχαριστώ τον Γιώργο Χειμωνά
που μου θυμίζει το τι απόμεινε μέσα στην ψυχή.
Δεν σκέφτηκα κάποιο τέλος για το ποίημα αυτό,
αφού τίποτα δε θ' άλλαζε την κυρίαρχη κατάσταση...
Όμως ας μην κλαίμε για πράγματα παραμελημένα
... έτσι κι αλλιώς, για όλους υπάρχει μια θέση
στον ουρανό.
Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001
Σκέψεις γραμμένες με... πινέλο
Ζωγραφίζω χιλιάδες πουλιά σταυρωμένα πάνω στο φόντο της νύχτας
Ζωγραφίζω σκέψεις που πια δεν τολμώ να κάνω...
Σκέψεις που τρέχουνε πιο γρήγορα απ' τη μέρα που έφυγε και δεν την προφτάνω
Κρυμμένες τόσο βαθιά κάτω από την ορφάνια του παιδιού που με χλευάζει...
Ζωγραφίζω πράγματα που ο νους δεν τα χωράει
Μια πριγκίπισσα που μ' ένα κρίνο στην καρδιά της ξεψυχάει
Ζωγραφίζω τα πολλαπλά πρόσωπα του διπλανού μας θανάτου
Καθισμένος στην πλάτη του σύμπαντος, ένα γαλάζιο βράδυ Σαββάτου.
Ζωγραφίζω τη μοναξιά της δίπλα πόρτας σε χρώμα θαλασσί
Και τον χάροντα σαν γέρο να πίνει φτηνό κρασί...
Έξω απ' των ματιών μου τη σιχασιά
να προσμένει χρόνια τώρα, μα να μη μπορεί να μπει!
Ζωγραφίζω μια υδρόγειο σφαίρα και εγώ στο κέντρο
Να πλανάμαι στις πέντε ηπείρους αγκαλιά μ' ένα δέντρο
Γεμάτο με πολύτιμους λίθους, σαν δισάκι πάνω στον ώμο
Να με ταξιδεύει σ' άλλους καιρούς
και να βρέχομαι απ' το χρόνο
Ζωγραφίζω ένα ψυχεδελικό δράμα όλων των αισθήσεων
Που μου δίνει έμπνευση ακόμα πιο μεγάλη, για να ζωγραφίζω
Τους βουβούς κυκλώνες αγάπης,
τους εραστές των παραισθήσεων
Γιατί και 'γω, απ' αυτούς είμαι ένας το πινέλο σαν αγγίζω...
... και ζωγραφίζω, εκατομμύρια ροζ καρδιές,
που γράφουν Σ' ΑΓΑΠΩ
Και κάπου εκεί, βρίσκω εσένα. Καθισμένη στα σκαλοπάτια του Απόστολου Παύλου
... να με περιμένεις, ενώ πάλι άργησα στο ραντεβού, γιατί ήθελα απλώς να ζωγραφίσω!..
Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001)
Ζωγραφίζω χιλιάδες πουλιά σταυρωμένα πάνω στο φόντο της νύχτας
Ζωγραφίζω σκέψεις που πια δεν τολμώ να κάνω...
Σκέψεις που τρέχουνε πιο γρήγορα απ' τη μέρα που έφυγε και δεν την προφτάνω
Κρυμμένες τόσο βαθιά κάτω από την ορφάνια του παιδιού που με χλευάζει...
Ζωγραφίζω πράγματα που ο νους δεν τα χωράει
Μια πριγκίπισσα που μ' ένα κρίνο στην καρδιά της ξεψυχάει
Ζωγραφίζω τα πολλαπλά πρόσωπα του διπλανού μας θανάτου
Καθισμένος στην πλάτη του σύμπαντος, ένα γαλάζιο βράδυ Σαββάτου.
Ζωγραφίζω τη μοναξιά της δίπλα πόρτας σε χρώμα θαλασσί
Και τον χάροντα σαν γέρο να πίνει φτηνό κρασί...
Έξω απ' των ματιών μου τη σιχασιά
να προσμένει χρόνια τώρα, μα να μη μπορεί να μπει!
Ζωγραφίζω μια υδρόγειο σφαίρα και εγώ στο κέντρο
Να πλανάμαι στις πέντε ηπείρους αγκαλιά μ' ένα δέντρο
Γεμάτο με πολύτιμους λίθους, σαν δισάκι πάνω στον ώμο
Να με ταξιδεύει σ' άλλους καιρούς
και να βρέχομαι απ' το χρόνο
Ζωγραφίζω ένα ψυχεδελικό δράμα όλων των αισθήσεων
Που μου δίνει έμπνευση ακόμα πιο μεγάλη, για να ζωγραφίζω
Τους βουβούς κυκλώνες αγάπης,
τους εραστές των παραισθήσεων
Γιατί και 'γω, απ' αυτούς είμαι ένας το πινέλο σαν αγγίζω...
... και ζωγραφίζω, εκατομμύρια ροζ καρδιές,
που γράφουν Σ' ΑΓΑΠΩ
Και κάπου εκεί, βρίσκω εσένα. Καθισμένη στα σκαλοπάτια του Απόστολου Παύλου
... να με περιμένεις, ενώ πάλι άργησα στο ραντεβού, γιατί ήθελα απλώς να ζωγραφίσω!..
Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001)
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΙΣΑΝΟΓΛΟΥ: Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1975. Σπούδασε κοινωνιολογία στη Μεγάλη Βρετανία και ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές σε θέματα Διεθνούς Πολιτικής. Ζει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη και είναι ιδιοκτήτης του βιβλιοπωλείου «Σαιξπηρικόν» καθώς και του ομώνυμου εκδοτικού οίκου. Επίσης, ασχολείται με τη μετάφραση.Ποιητικές συλλογές:
«Άηχες κραυγές», εκδ. Κατσάνος, Θεσσαλονίκη, 2001
«Αφροδίτη», εκδ. Κατσάνος, Θεσσαλονίκη, 2003
«ακάνθινη πόλη», εκδ. Κατσάνος, Θεσσαλονίκη, 2006
«Το παντζάρι και ο διάβολος», εκδ. Τυπωθήτω - Λάλον ύδωρ, Αθήνα, 2008
«Άηχες κραυγές», εκδ. Κατσάνος, Θεσσαλονίκη, 2001
«Αφροδίτη», εκδ. Κατσάνος, Θεσσαλονίκη, 2003
«ακάνθινη πόλη», εκδ. Κατσάνος, Θεσσαλονίκη, 2006
«Το παντζάρι και ο διάβολος», εκδ. Τυπωθήτω - Λάλον ύδωρ, Αθήνα, 2008