Προσπερνώντας αγέρωχα τον αντίδικο χρόνο συλλαμβάνω αλήθειες σε κλεμμένα κατάστιχα. Ερωμένη του «Θέλω» περιπαίζω στις σιέστες του «Αντέχω» το πολυπαθές «μπορώ»: Λέξεις υπόδικες στο κελί της φωτιάς. Με πόσες εκδορές νομιμοποιείται το ψέμα;» (Χριστίνα Κόλλια, «Κραυγές ζώσες»).
Είπες έχω ένα όραμα.
Ρώτησα αν έχει όνομα.
Τότε ξεδίπλωσες
λόγους – μονολόγους.
Καρικατούρες
σε καύσιμο αναπόδεικτο χαρτί.
Ρώτησα αν έχει όνομα.
Τότε χαμογέλασες
με πολυσήμαντο οίκτο.
Αυλαία
στους αντιρρησίες της σκηνής.
Ανυποψίαστο πλήθος.
Προβολέας.
Χειροκρότημα
Τα μάτια των παιδιών
Αντέχω.
Επειδή τα μάτια των παιδιών
ρωτούν πότε θα ξημερώσει.
Κι εγώ
οφείλω να τους έχω
μιαν απάντηση.
Γεμάτη από ερωτηματικά
που ψάχνουν τα θαυμαστικά.
Φοβούνται τις τελείες τα παιδιά.
Μισούν τις παύλες.
Ξέρουν πως τους καρατομούν το μέλλον.
Ζητούν μόνο ένα όνειρο
ζεστό και καθαρό.
Γεμάτο από χελιδονοφωλιές
που τιτιβίζουν στίχους της ειρήνης.
Επειδή τα μάτια των παιδιών
ρωτούν πότε θα ξημερώσει.
Κι εγώ
οφείλω να τους έχω
μιαν απάντηση.
Γεμάτη από ερωτηματικά
που ψάχνουν τα θαυμαστικά.
Φοβούνται τις τελείες τα παιδιά.
Μισούν τις παύλες.
Ξέρουν πως τους καρατομούν το μέλλον.
Ζητούν μόνο ένα όνειρο
ζεστό και καθαρό.
Γεμάτο από χελιδονοφωλιές
που τιτιβίζουν στίχους της ειρήνης.
Ατέλειωτα μιλούν τα μάτια των παιδιών
και μ’ οδηγούν
να αντέχω.
και μ’ οδηγούν
να αντέχω.
Αναστάσιμοιδρόμοι
Η Αλκυόνη.
Ετών ογδόντα εννέα.
Όμορφη.
Με σοφία βαθύσκιωτη
κι ενάλιο βήμα.
Ανυπόταχτα ευλαβική
προς τη ζωή.
Υπερασπίζεται ευθαρσώς
τη μονογενή της νεότητα
προσπερνώντας αγέρωχα
τον αντίδικο χρόνο.
Κατοικεί ανελλιπώς
στην Ανάσταση
παραχαράσσοντας
τον γενέθλιο χάρτη της.
Διαγράφοντας
ασθματικές συναστρίες
σε εποχές απειλητικών παγετώνων.
Αντιγράφοντας
ηλιακά ομοιώματα
σε μέτωπα πεινασμένων παιδιών.
Υπογράφοντας
μονόμελα εαρινά
σε ακραιφνείς εξεγέρσεις.
Ερωμένη του Θέλω
η Αλκυόνη
περιπαίζει στις σιέστες του Αντέχω
το πολυπαθές της Μπορώ.
Η Αλκυόνη
είναι ωραία.
Ανυπερθέτως νέα.
Ανεξίτηλα αναστάσιμη
σε γήινο δρόμο.
[ΠΗΓΗ: Χριστίνα Κόλλια: Με την πεποίθηση ότι στα φτερά των ποιητών και των παιδιών ταξιδεύει το φως του κόσμου, κάνει τις δικές της συγγραφικές πτήσεις στα ποιήματα και τα παραμύθια από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Οι «Κραυγές Ζώσες» (εκδόσεις Ιωλκός, 2013) της Χριστίνας Κόλλια, είναι δύο κραυγές ζωντανές, παγιδευμένες. Η μία σ’ ένα γυναικωνίτη και η άλλη σ’ ένα στρατώνα, εξομολογούνται τις προαιώνιες ωδίνες τους. Τις κληροδοτημένες «εχθροπραξίες» τους. Τις ανομολόγητες κι ομοούσιες αγωνίες τους. Δύο κραυγές, η μία θηλυκή και η άλλη αρσενική, μάχονται με τους κατεστημένους ρόλους τους αποζητώντας την ανατροπή του αρχέτυπου. Τη λύτρωση. Την έξοδο μέσα από τη δυαδική ειρήνη – Το ΚΕΝΟ ΤΙΤΛΟΥ και οι ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΙ ΔΡΟΜΟΙ αναρτήθηκαν στο προσωπικό ιστολόγιο της ποιήτριας http://xristina-kollia.blogspot.gr/ενώ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ στην ΤΕΘΛΑΣΜΕΝΗ ΨΗΦΙΑΚΗ ΒΙΒΛΟΘΗΚΗ: http://bibliotheque.gr/