Χείμαρρος από γυναίκες να λένε την έρημη δροσιά σε χλοερά λιοντάρια κι η μοναξιά μου στην αιθάλη. Όχι λοιπόν ο έρωτας που καίει τα σωθικά και φέρνει ομορφιά στις ώρες αλλά η αδάμαστη ορμή που αλλάζει σε φέγγος ένα σώμα.
Σύμφωνα με τις σύγχρονες θεωρίες του Λόγου «η Ποίηση δεν γίνεται με ιδέες αλλά με λέξεις» γι’ αυτό ίσως ποτέ δεν θα μάθουμε τι είναι στ’ αλήθεια τα Ποιήματα (φενάκη, φρεναπάτη; ταραχώδη κύματα; είναι εκδορές, απλά γδαρσίματα;):πολλοί «τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα», ο Νίκος Καρούζος τα λέει «ενθύμια φρίκης».Για του λόγου το αληθές…
Υλοτόμος της θεότητας ο χρόνος (από τη συλλογή ΥΠΝΟΣΑΚΟΣ 1964)
ΩΣ ΛΥΠΟΥΜΕΝΟΙ ΑΕΙ ΔΕ ΧΑΙΡΟΝΤΕΣ
Βλέπω την έρμη θάλασσα και λείπουν οι μνηστήρες
ασάλευτη καθώς ο διαυγής Διόνυσος ή το μεγάλο διανόημα.
Είναι νύχτα και λείπουν οι αγέρηδες
πώς έφυγαν οι ουράνιοι και χώθηαν στη γη
σαν τα ζούδια ταπεινωμένοι.
Θα ’λεγα βλέπω το πρωί της εκστάσεως ή μεσημέρι από σελήνη
κι η τρεχαντήρα με πανιά σαν αγιασμός στα μάτια.
ΕΝΑΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Μουσική που ορμάς απάνω στο θηρίο της αγάπης
με γαλάζιο κόπο και τον ατίμητο Μάιο
νίκησε πάλι τους κεραυνούς
αντίκρυ στο όνομα της νύχτας
όπου η λάμψη γίνεται σκληρή ελεημοσύνη
τις κουρούνες που φτερουγάνε μαύρα πετάγματα στους τάφους.
Εκεί παγώνει βαθιά σε κάθε λάκκο κι ένα θηκάρι
με την ψυχή ξιφουλκημένη σε τρεις λάμψεις
και τη μεγάλη βυσσινιά σαν αερόστατο.
Δένδρο καλό πώς πέταξες αρρίζωτο στα ύψη
σα δείπνος των πράσινων φύλλων
όμορφο δένδρο που κάρπισες αληθινά παγόνια.
ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΑΡΑ ΣΤΗ ΘΛΙΨΗ
Φύλλωμα σαν από διαμάντι χείμαρρος από γυναίκες
να λένε την έρημη δροσιά σε χλοερά λιοντάρια
τι όμορφο που ήτανε το όνειρο στα θρύψαλα του Απριλίου
νύχτα και η μοναξιά μου στην αιθάλη.
Τώρα δεν έχω τη Μαρία με τους αθώους υετούς
στο στήθος της
ούτε θα λάμψει πάλι η πρώτη νεότητα στον ύπνο της φωνής.
Θεέ μου να ’παιρνα το ραβδί και λαμπερός ν’ ανηφορίσω
να θυμηθώ πως είναι το σκοτάδι για να γεννηθεί το φως
με λέαινες ενάντιες των άστρων.
Όχι λοιπόν η χαραυγή που βλέπουμε, όχι το γαλανό μας κράτος
αλλά βαθιά τα σήμαντρα βοερών Παραδείσων
όπου μονάχη τέρπεται η αηδών και τέρπει τους αποθαμένους.
Όχι λοιπόν ο έρωτας που καίει τα σωθικά και φέρνει ομορφιά στις ώρες.
Εδώ περιμένω την αδάμαστη ορμή
που αλλάζει σε φέγγος ένα σώμα.
[επιλογές λέξεων από ποιητικές συλλογές του Νίκου Καρούζου, κάτι σαν ΔΟΚΙΜΕΣ ΝΑΡΚΗΣ ΤΟΥ ΑΛΓΟΥΣ, που, «εν Φαντασία και Λόγω», «κάμνουνε για λίγο να μη νοιώθεται η πληγή απ’ το φρικτό μαχαίρι…» του χρόνου… «Διερώτηση για να μην κάθομαι άεργος; ή «Δουλειά δεν είχε ο διάβολος…]
