Τότε και μόνο τότε έγινε βράδυ αλλά βράδυ κομψό ίδιο το όνειρό μας με μας κρυμμένους μέσα στα γαλάζια φύλλα του, τότε και μόνο είδαμε να τρέχει προς εμάς γυναίκα ψηλότερη από ποτέ με τρία αστέρια στο λαιμό της
[Η Ποίηση είναι ανάπτυξη στίλβοντος ποδηλάτου. Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε. Οι δρόμοι είναι λευκοί, τ’ άνθη μιλούν και από τα πέταλά τους αναδύονται μικρούτσικες παιδίσκες. Οι εποχές αλλάζουν και η γυναίκα της εποχής μοιάζει με χάσμα θρυαλλίδας, οι πράξεις θέλουν άχυρα, τα φίδια κρεμαστούς μπαξέδες των χθεσινών οργίων. Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος. Για του λόγου το αληθές… σημάδια στα μάγουλα των ημίγυμνων γυναικών που μας προσμένουν…]
Φρουρά επί φρουράς (από την ποιητική συλλογή ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ)
Η αρχική μορφή της γυναικός ήτο το πλέξιμο των λαιμών δυο δεινοσαύρων. Έκτοτε άλλαξαν οι καιροί και άλλαξε το σχήμα και η γυναίκα. Έγινε πιο μικρή πιο ρευστή πιο εναρμονισμένη με τα δικάταρτα (σε μερικές χώρες τρικάταρτα) καράβια που πλέουν επάνω από τη συμφορά της βιοπάλης. Η ίδια πλέει επάνω στα λέπια ενός κυλινδροφόρου περιστεριού μικράς ολκής. Οι εποχές αλλάζουν και η γυναίκα της εποχής μας μοιάζει με χάσμα θρυαλλίδος.
Χρόνος (από την ποιητική συλλογή ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ)
Άνοιξε το στήθος της σαν μια βεντάλια και έγειρε την ώρα που σηκώνονται οι θρύλοι των σκοτεινότερων πόλεων. Μόνο μια οδοντοστοιχία κροτάλισε και το παρόν εχάθηκε για πάντα. Στα παλαιά τους βήματα έμεινε κάτι από κατιτί άλλο. Η νύχτα συνεπήρε τα υπόλοιπα κλωνάρια και στη ρίζα του δένδρου έμεινε σποδός.
Τα κουδούνια της φρεγάδας (από την ποιητική συλλογή ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ)
Η πρώτη σειρά εξηφανίσθη. Στη θέση της ξεφύτρωσε μετά παρέλευση τριανταδύο λεπτών το ίδιο όνειρό μας με μας κρυμμένους μεσ’ τα γαλάζια φύλλα του. Μετά δυο χρόνια ξαναβγήκαμε από τη λειτουργία που παρακολούθησαν και τα φτερά των γυναικών μας και οι γυναίκες μας ψηλές (ψηλότερες τώρα παρά πριν) και με κουπιά απαλά σχεδόν γλοιώδη στα χέρια τους ήρθαν να μας σταχυολογήσουν. Ήταν πρωί γρήγορα έγινε βράδυ αλλά βράδυ κομψό παρόλο ότι φορούσε πανοπλία και μας οδήγησε. Τότε και μόνο τότε βγήκε ο επταετής κόνικλος απ’ τα μαλλιά της οικουμένης και είδαμε να τρέχει προς ημάς η πρώτη σειρά μας με τρία αστέρια στο λαιμό της.
Η Χρησιμότης της Βραδιάς (από την ποιητική συλλογή ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ)
Το κρύο μάτι της εκεχειρίας δεν προστατεύεται από τα κρύσταλλα. Μόνο τα τριαντάφυλλα γέρνουν κουρασμένα στα διαγράμματα της φιλίας πότε μ’ ένα δάκρυ και πότε μ’ ένα χαμόγελο πλεγμένο στα κράσπεδα της πενιχρής κωμόπολης. Φυσικά καρούλια δεσπόζουν αντί χρωματουργείων στις ψυχές των νέων ποτηριών του ξανθού γιαλού και πάνω από το λευκό κεκρύφαλό της μια γυναίκα ευτυχώς ξυπνημένη σπάζει τα τελευταία καρύδια της νυχτιάς. Όλα τα άλλα θρύψαλα συγκεντρωμένα δεν φτάσανε για να χτισθεί όπως έπρεπε και όπως το επιθυμούσαν το δίκορφο κονάκι γιατί στην άκρη του θαυματουργούσε το πολύκαρπο δεντρί της μαύρης.
[επιλογές λέξεων από την συλλογή του Ανδρέα Εμπειρίκου ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ, με ευχές για τα παραπατήματα των θλιμμένων και των κορυβαντιώντων. Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες: όταν τ’ ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει, όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ότι ποθώ τη νύχτα που συνεπήρε τα υπόλοιπα κλωνάρια και στη ρίζα του δένδρου των μεγάλων ολισθημάτων έμεινε σποδός τετελεσμένων γεγονότων. Μπορεί, έτσι, η απαίτησις των κρίνων να μην εξεπληρώθη αλλά ζωήρεψε το φέγγος του άσπιλου στήθους της λέξη προς λέξη δεσποινίδος]