Ας ρίξουμε λουλούδια εκεί που εστάθηκε το τέρας, ας οδηγήσουμε στα ευεργετικά φρέατα τους «απολύτους εραστάς της αληθείας», ας ορκιστούμε πως δεν θα πεθάνουμε ποτέ… επιστρατεύοντας όλη την αγάπη που έχουμε μέσα μας κρυμμένη ενάντια στις δυνάμεις του κακού!
[Πλάι απ’ τη σακάτικη τη δικαιοσύνη του ανθρώπου κρύφτεται η Ερινύα βαθειά μέσα στον ίδιο φταίχτη φωλιασμένη αμείλιχτη ανελέητη που καλά ρούχα και οφίκια και νομιμοφροσύνες δεν ψηφά που η καλοπέραση δεν τηνε νοιάζει και τιμωρεί σκληρά τους άμυαλους και τους δειλούς που κάνουν το κακό. Για του λόγου το αληθές…]
Στο θάνατο του ανθολόγου της «Υψηλής Αγάπης» (από την ποιητική συλλογή ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΔΩΝΕΣ)
Σε τι κατεσπατάλησες πάλε τη νύχτα χθες που μας επέρασε;Σε τι μετάνοιες υπεβλήθης, σε τι πειρασμούς υπέκυψες; Σε καταλαβαίνω, το βλέπω στα κλαϋμένα μάτια σου, στα κλάυματα που στεγνώσανε την καρδιά σου και το πετσί σου, και σ’ τα κατάντησαν, δυστυχισμένε, ωσαν κελάϊδημα πουλιού, ωσάν τους ξενιτεμένους μπακαλιάρους που ορτσάρουνε στο μεσιανό κατάρτι, να υποκαταστήσουνε τις σημαίες των τόσο ανιαρών φανατισμών. Φέρε δω τα δυο μαύρα διαμάντια που κρατάς στη φούχτα σου: αυτά είναι η αγάπη! Κι αυτό που κρατάς μέσα στην τσέπη του βρακιού σου, πέταχ’ το μακριά: είναι το περβάζι της αμαρτίας, είναι το σαράκι που τρώει τα σωθικά των «ντερτιλήδων», είναι η Αψίδα του Θριάμβου απ’ όπου περάσανε το λείψανό σου, Βενιαμίν Peret.
ΙΚΕΣΙΑ» (από την ΚΟΙΛΑΔΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΔΩΝΕΣ)
Η νύχτα διαδέχεται τη μέρα.Και ως η μέρα είναι η περιοχή των δένδρων και των λουλουδιών, έτσι και η νύχτα είναι η περιοχή των φαντασμάτων και των κρουνών. Τοποθετείς τη σκάλα στον τοίχο, και με πολλή πολλή προσοχή περνάς «απ’ την άλλη μεριά». Αντιλαμβάνεσαι ψιθύρους, σν θρόϊσμα νεκρών φύλλων, και το κελάρυσμα των νερών, τον σχεδόν ανεπαίσθητο θόρυβο που κάμνει η ρόδα του μύλου. Ένας τροχός, ένα αλέτρι, αστέρια κι αρχίζουν τα θαύματα και τα μάγια της νύχτας. Με τα χείλια κολημμένα στ’ άσπρα της πόδια, στοχάσου καλά, λέγε μέσα σου πως δεν θα πάψεις ποτέ να ελπίζεις, πως δεν θα πάψεις ποτέ να πιστεύεις, πως δεν πάψεις ποτέ να ικετεύεις, πως δεν θα πάψεις ποτέ να επιστρατεύεις όλη την αγάπη, που έχεις μέσα σου κρυμμένη, ενάντια στις δυνάμεις του κακού.
[επιλογές λέξεων από την συλλογή του Νικου Εγγονόπουλου ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΔΩΝΕΣ, δηλαδή από τον υπερρεαλισμό μιας ατέρμονος ζωής: του ποιητή πια μόνη –θεόθεν – σωτηρία λύσις παρηγόρηση μένει η κοιλάς με τις τριανταφυλλιές ό εστί μεθερμηνευόμενο η κοιλάδα των ροδώνων]