Τώρα, λοιπόν, όσο το ζωηρό χρώμα της νιότης ροδίζει στο δέρμα σου όπως η πρωινή δρόσος κι ενόσω η πρόθυμη ψυχή σου βγάζει από τον κάθε πόρο σου έντονες φωτιές, ας απολαύσουμε ακόμα όσα προλάβουμε και τώρα αμέσως σαν όρνια ερωτικά ας καταβροχθίσουμε το Χρόνο Εντελώς, ας μην αργοπορούμε στις αργές δαγκάνες του, ας τυλίξουμε όλη τη ζωτικότητα και τη γλύκα μας σε μια Σφαίρα ο ένας τον άλλο ηδονικά σκίζοντας…
Έλα γρήγορα να καβαλήσουμε ένα σιντριβάνι κι ένα ξανθό αεράκι με χαλινάρι το ουράνιο τόξο καταπατώντας τον άκαρδο καιρό της τάξης των φτηνών απομιμήσεων, όταν με λιονταρίσια χαίτη ένας τυφλός επαίτης παίζοντας μια φυσαρμόνικα σε μια γωνιά του δρόμου έναν ξεχασμένο πια σκοπό… τον καιρό του τέλους του πολέμου δεν έμελλε να ξανασυναντηθούμε μας απομάκρυνε η δίνη του πολέμου και ξεχάστηκε το επεισόδιο
Στη Διστακτική μου Ερωμένη (από το βιβλίο του Νάνου Βαλαωρίτη ΓΡΑΜΜΑΤΟΚΙΒΩΤΙΟΝ ΑΝΕΠΙΔΟΤΩΝ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ (Ποιήματα 2002-2006 Ύψιλον / βιβλία)
Αν είχαμε Χρόνο και Κόσμο αρκετό μπροστά μας
Δεν θα ’ταν έγκλημα κυρά μου οι δισταγμοί σου
Θα αποφασίζαμε πού θα πηγαίναμε να περάσουμε
Την Ατέλειωτη Μέρα της Αγάπης μας
Εσύ στου Ινδού Γάγγη ποταμού την όχτη
Θα ψάρευες Ρουμπίνια. Εγώ στην άμπωτη
Του Άμπερ θα θρηνούσα. Θα σ’ αγαπούσα
Δέκα χρόνια πριν απ’ τον Κατακλυσμό.
Κι εσύ αν ήθελες θα μ’ αρνιόσουνα
Ίσαμε των Εβραίων τη Βάπτιση
Η φυτική αγάπη θα μεγάλωνε
Μεγαλύτερη από Αυτοκρατορία και πιο αργή.
Εκατό χρόνια θα πήγαιναν σ’ επαίνους
Των Ματιών σου και το Μέτωπό σου
Να θωρώ. Άλλα διακόσια να Λατρεύω
Το κάθε σου Βυζί και τριάντα
Χιλιάδες χρόνια για όλα τα υπόλοιπα.
Μια εποχή για κάθε μέρος του κορμιού σου
Και η Τελευταία Εποχή θα ’δειχνε την Καρδιά σου
Γιατί Κυρά μου μια τέτοια Θέση σου αξίζει.
Δεν θα σ’ αγαπούσα για μια φθηνότερη Τιμή
Μα πίσω από την πλάτη μου διαρκώς ακούω
Του Χρόνου το δρεπανηφόρο άρμα γρήγορα
Να καλπάζει κι απέραντη μπροστά μας
Ν’ απλώνεται η Έρημος της Αιωνιότητας.
Η ομορφιά σου ποτέ πια δεν θα ξαναγίνει
Ούτε στα μαρμάρινό σου μνήμα θ’ αντηχήσει
Το τραγούδι μου. Τότε τα σκουλήκια θα γευτούν
Την τόσο ζηλότυπα φυλαγμένη Παρθενιά σου
Κι η πολύτιμη Τιμή σου θα ’ναι σκόνη.
Κι ο δικός μου ολόκληρος ο Πόθος στάχτη.
Ο Τάφος είναι μια πολύ ωραία και ήσυχη γωνιά
Μα κανείς μέσα εκεί θαρρώ δεν αγκαλιάζει.
Τώρα λοιπόν όσο το ζωηρό χρώμα της νιότης
Ροδίζει στο δέρμα σου όπως η πρωινή δρόσος
Κι ενόσω η πρόθυμη ψυχή σου βγάζει
Από τον κάθε πόρο σου έντονες φωτιές
Ας απολαύσουμε ακόμα όσα προλάβουμε
Και τώρα αμέσως σαν όρνια ερωτικά
Ας καταβροχθίσουμε το Χρόνο Εντελώς
Ας μην αργοπορούμε στις αργές δαγκάνες του
Ας τυλίξουμε όλη τη ζωτικότητα
Και τη γλύκα μας σε μια Σφαίρα
Ο ένας τον άλλο ηδονικά σκίζοντας
Μια άγρια πάλη μες στις Σιδερένιες
Πόρτες της Ζωής. Έτσι και αν δεν καταφέρουμε
Να σταματήσει ο Ήλιος, θα τον υποτάξουμε
Εσπευσμένα (από το ΓΡΑΜΜΑΤΟΚΙΒΩΤΙΟΝ ΑΝΕΠΙΔΟΤΩΝ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)
Η Γενοβέφα ήρθε πάλι χθες το βράδυ
να καβαλήσει το καλάμι ν’ ανοίξει
τα γυμνά της μπούτια στο πεζούλι
να ερεθίσει τους ηδονοβλεψίες
με πόζες άσεμνων περιοδικών
με μικρές αναπνοές κι ανεπαίσθητες
μετατοπίσεις των μηρών ήρθε ένα
Σάββατο μια Κυριακή μια Καθαρή
Δευτέρα να μας ψήσει το ψάρι στα χείλη
Κρεολή απ’ την Καραϊβική μελαχρινή
Ινδοκινέζα από τις Καναρίους νήσους
όρμησε ν’ αρπάξει ένα πακέτο
γράμματα που άλλοτε είχε στείλει
στον άνθρωπο με το βελούδινο βλέμμα
τον άνθρωπο που έκοβε κάθε πρωί
το δεξί του αυτί μ’ ένα ψαλίδι οψιδιανό
κι ήρθε μια κραυγή απ’ της Ανατολής τα μέρη
να γεννοβολήσει δράκους και νεράιδες
με εφτά στητά βυζιά και παραφυάδες
να συμπληρώσει το άδειο μέρος
που άφησε στον πίνακά του ο ζωγράφος
του ύψους ή του βάθους, το είπανε,
με θέμα το αμάρτημα των πρωτοπλάστων
και βγήκε απ’ τη φιάλη ιδίοις αναλώμασι
καθημαγμένος ο ιερός καπνός
[επιλογές λέξεων από ποιητικές συλλογές του Νάνου Βαλαωρίτη, που αύριο, καβάλα σε μια Ωκεανίδα, θα βγούνε ποιήματα έτοιμα στις δενδροφυτεμένες μεριές της οικουμένης. Γιατί, όταν φανεί πια η θάλασσα, τίποτα δεν μας εμποδίζει να βεβαιωθούμε αν είναι πραγματική, τις νύχτες που το πέλαγος ροχαλίζει σαν άνθρωπος που βλέπει εφιάλτες]