Κι έμεινε μες στο χωράφι μόνη μια κρυφή καταπακτή που άμα την ανοίξεις βγαίνει το σκοτάδι του μυαλού που αχόρταγο καταβροχθίζει κάθε λέξη που γεννάω
Τίποτα δεν μας εμποδίζει να βεβαιωθούμε αν είναι πραγματική η θάλασσα που σπαράζει πάνω στα βράχια σαν γυναίκα αλυσοδεμένη στη στεριά. Όμως πρέπει πρώτα να χαράξουμε στην πέτρα ένα χαμόγελο, ν’ ανάψουμε στους στίχους μερικές μεγάλες φωτιές όπως το απαιτούν οι συνήθειες των ναυαγών και η φαντασία των ποιητών. Για του λόγου το αληθές…
Κάθε λέξη που γεννάω (από τη συλλογή ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ, Νεφέλη 1984)
Κάθε λέξη που γεννάω – μπαμ μπαμ
Καταβροχθίζεται διαμιάς-
Από μια καταπαχτή-
Στο πάτωμα ενός σπιτιού-
Που το χτίσαμε χωρίς καμιά-
Χειρωνακτική δουλειά-
Δυο νοματαίοι με γυαλιά-
Ένας ψηλός κι ένας κοντός-
Με μπλουζάκι και με γραβατίτσα-
Παίζοντας δυο μπαγλαμάδες-
Και νάσου κι έρχονται από ψηλά-
Δυο άγγελοι με φλογέρα-
Σπαθιά που κυματίζουνε-
Και χωρίς καμιά χειρονομία-
Βάζουνε φωτιά στο σπίτι-
Που το ’χτισαν τα δυο παιδιά-
Κι έμεινε μες το χωράφι μόνη-
Μια κρυφή καταπαχτή-
Που άμα ανοίξεις βγαίνει-
Το σκοτάδι του μυαλού
Που αχόρταγο καταβροχθίζει=
Κάθε λέξη που γεννάω – ντουγρού.
Αντί-κειμενικοποίηση (από τη συλλογή ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ, Νεφέλη 1984)
Μιλάω με το πρόσωπο αποστραμμένο. Καταστρέφω
Πίσω μου ό,τι έχω, χαρτιά, δαχτυλικά αποτυπώματα,
Ενθύμια, χειρόγραφα, γράμματα, ρούχα, μπανιερά
Παπούτσια, κάθε ίχνος που προδίδει βίωμα. Μιλάω
Με το πρόσωπο από στραμμένο… Αναλύω την κατάσταση
Το κάνω ψύχραιμα, χωρίς εμπάθεια, με απόλυτη ενέργεια
Χωρίζω τα γεγονότα απ’ τις φαντασιώσεις. Δεν προφητεύω
Διαπιστώνω με τρομερή σχολαστικότητα τα συμβάντα
Τοποθετώ στην αλυσίδα που συνδέει χειρονομίες, εκφράσεις,
Τις εκατέρωθεν απώλειες, τη συμπόνια, με το υψωμένο
Δάχτυλο, την ενδοσκόπηση, την εγκαρτέρηση,
Την επίσημη διαστρέβλωση των ειδήσεων, τη θεωρία
Και την πράξη, τα όνειρα μεταξύ τους, τις νύχτες στη
Σιγκαπούρη, με το απόγευμα στο Ρίο Ιανέιρο,
Σιγκαπούρη, με το απόγευμα στο Ρίο Ιανέιρο,
Τις μέρες του καλοκαιριού στην εξοχή με τις ώρες
Του γραφείου το χειμώνα, τις άδειες στιγμές ανίας
Με την πλούσια εμπειρία μιας νέας συνάντησης, τον τόνο
Με το ύφος, τη δομή μιας φράσης με τη σημασία της,
Τον έναν άνθρωπο με τον άλλο, την ουσία της ζωής
Με την επιφανειακή έννοια που τις αποδίδουμε,
Το χρέος το ηθικό όπως διαφέρει από πρόσωπο
Σε πρόσωπο, την έφεση προς το απόλυτο όπως τη βλέπει
Ο καθένας μ’ άλλο τρόπο, τα επεισόδια που συσσωρεύονται.
Τους πυροβολισμούς των αστυνομικών τμημάτων, τις
απόπειρες δολοφονίας, τις μανιακές εκδηλώσεις του τύπου,
Την υστερία των μεγάλων αστέρων του Κινηματογράφου,
Το πανικό του πλήθους σε μια διαδήλωση, την εγκαρτέρηση,
Την αποφασιστικότητα, τον ηρωισμό παιδιών, που χθες ακόμα
Κρεμιόντουσαν απ’ τα φουστάνια της μάνας τους, τα βασανιστήρια
Που διαψεύδονται και συνεχίζονται αδιάλειπτα, τις μπόμπες,
Την παρανομία, τις οργανώσεις, την παράλληλη εξουσία των ανταρτών
Της πόλης, τους στασιαστές, τα πλοία του Έκτου Στόλου,
Τη λεμονάδα Ήβη, τα τσιμέντα Ηρακλής, τα λογοτεχνικά βραβεία,
Τις ταινίες Μπουνουέλ, του Μπερτολούτσι, του Γκοντάρ,
Τη ρητορεία των εκπροσώπων της επιστήμης
Ιδεολογίας, την κοινοτυπία, τις διαμαρτυρίες, την έμφαση
Στο χτυπημένο πόδι, το τραβηγμένο πιστόλι, την αυτοκτονία,
Τους δισταγμούς της αντίστασης να χύσει αίμα, την ειρωνεία,
Την εγκαρτέρηση, το σαρκασμό, τη λεμονάδα Ήβη,
Τα παγωτά στα διαλείμματα του έργου… Το Έργο
Το ίδιο που βρίσκεται πάντα μπροστά μας και που έχει
Ως μοναδικό σκοπό την ολοκληρωτική απελευθέρωση του
Ανθρώπου απ’ τα δεσμά του… Τα χιόνια στην Πάρνηθα,
Το κύμα του Σαρωνικού. Μιλάω με το πρόσωπο
Αποστραμμένο, όχι γιατί φοβάμαι μη με δείτε, αλλά γιατί
Είμαι ο καθένας…
[επιλογές λέξεων από ποιητικές συλλογές του Νάνου Βαλαωρίτη, που αύριο, καβάλα σε μια ωκεανίδα, θα βγούνε ποιήματα έτοιμα στις δενδροφυτεμένες μεριές της οικουμένης. Γιατί, όταν φανεί πια η θάλασσα, τίποτα δεν μας εμποδίζει να βεβαιωθούμε αν είναι πραγματική, τις νύχτες που το πέλαγος ροχαλίζει σαν άνθρωπος που βλέπει εφιάλτες]
